kinin Biri oyunuyla 7 Haziran’da Denizli Açıkhava Tiyatrosu’nda sanatseverlerle buluşacak oyuncu ve seslendirme sanatkarı Volkan Severcan, “Hiçbir oyundan çok fazla para kazanmadım. Birden fazla oyunda çok zorlandım. Ancak bunu olabildiğince, gücüm yettiğince yapmaya çalışıyoruz. Seyirci ne kadar gelirse bu tiyatrolar da o kadar çok performans yakalayacak aslında. Yani her şey seyirciye bağlı” dedi.
“Bir Öbür Gece”, “Yasemince”, “Çiçek Taksi” ve “Çocuklar Duymasın” isimli uzun soluklu dizilerde oyunculuğuyla dikkati çeken, kurucusu olduğu Sahnekarlar Tiyatro Topluluğu ile Anton Çehov’un “Vişne Bahçesi” ve Ray Cooney’in “İkinin Biri” oyunlarıyla seyirci karşısına çıkan sanatçı, 38. yılını kutladığı profesyonel sanat hayatında yaşadıklarını anlattı.
Tabip dizilerine tenkit
Severcan, “Geçen gün bir doktor arkadaşımla sohbet ederken şöyle bir şey konuştuk. Tabip dizileri çekiliyor ya, diyor ki; ‘Bunların doktorlukla alakası yok aslında. Keşke birilerine sorsalar ve öğrenseler.’ diyor. Bunlar belgesel değil. Hasebiyle bir şey illa olması gerektiği üzere değil. İsmi üzerinde kurmaca bunlar. İlla gerçek olması gerekmiyor kimi şeylerin fakat yapılanların bir yerlere dokunması lazım alışılmış. Steteskop kullanıyorsan, oyunda onu nereye koyacağını da öğrenmen lazım lakin çok ağır cümleler kullanıp, gerçek bir tabip edasıyla bir belgesel kıvamında gitmesi gerekmez kimi şeylerin.”
O eski, güçlü tiyatrolar da gücünü bayağı kaybetti
“Profesyonel tiyatro, son 20-25 yıldır çok rahat kendi kendini yürüten bir iş alanı değil maalesef. Tüm profesyonel tiyatrolar için geçerli bu. Zati baktığınız vakit profesyonel tiyatroda çok fazla yeni tiyatro kuruldu fakat o eski, güçlü tiyatrolar da gücünü bayağı kaybetti. Birçok tiyatro kapandı. İşte Devekuşu Kabare yok, Kenter Tiyatrosu, Dormen Tiyatrosu, Tolga Aşkıner-Nisa Serezli Tiyatrosu yok artık. Fakat bir formda hayatını devam ettirmeye çalışan tiyatrolar da var. Profesyonel noktada, ticari tiyatro yapan, yani kalabalık insanlara oyun oynayan tiyatro sayısı günümüzde son derece azaldı. Bir de oyun oynama sayımız çok düştü. Evvelce haftanın 6 günü ve hatta çarşamba, cumartesi, pazar günü bir matine oynardık. Hatta, cumartesi-pazar kesinlikle tiyatronun bir de çocuk tiyatrosu olurdu. Çocuk oyunları da oynardık. Artık bu çok azaldı. Biz haftada 2-3 tane oyun oynadığımız vakit ‘Oh âlâ geçti hafta.’ diyoruz.